Hala Życia

Potężna, półkolista hala, której sklepienie niknące w mroku wsparte jest na kamiennym łuku krzyżowym. Ściany tej marmurowej komnaty pokryte są skomplikowanymi runami, których świat nie widział od setek lat. Posadzka pokryta jest niewielkimi kanalikami w których płynie jakaś ciesz - jaka tego nikt nie wie, w tych ciemnościach trudno określić co to jest.

Dookołą czuć wszechogarniającą woń krwi oraz rozkładu. Po hali zaś krążą bez celowo cienie - jedyna rzecz która pozostała tu po odejściu Ithresa...

Pełen bólu wrzask, czysta agonia jednego z bezdusznych istot stłoczonych w hali poniósł sie echem... Jeden z cieni zapłonął... Iskry zawirowały w powietrzu, oświetlając starożytne runy które po chwili rozbłysły czerwonym blaskiem... Rozbłysk białego światła, eksplozja a po niej cisza... Zupełny bezruchw sylwetkach w hali... Jedynie niewyraźny, siwy kształt przemykał się bezszelestnie między cieniami, niknąc w mroku...

Ostatnio zmieniony przez Szary Kieł dnia Wto 19:16, 04 Mar 2008, w całości zmieniany 1 raz

nie do końca wiedziałam, co się stało... upadłam na twardą posadzkę i rozejrzałam się wokoło. chyba byłam w innym z pomieszczeń obszernego budynku...

Chłopak stał obok Ciebie, patrząc się na wilczyce spokojnie - "Nic Ci nie jest?" - zapytał pomagajac Ci wstać

odskoczyłam jak poparzona jak?! przecież tam... teraz tu...

- "Tutaj zdrowy rosądek nie działą." - zaśmiał sie cicho, pogodnie

po mojej na pół zwyczajowo uśmiechniętej minie można się było domyślić, że ani trochę mi sie to nie podoba. ani odrobinkę.

- "Chcesz z tąd wyjść tak?" - zapytał spokojnie chłopak, siadając na posadzce

nie... nie wiem. chyba spędzę tu noc. wydaje się to być niezłe tymczasowe schronienie. zaczęłam się rozglądać po pomieszczeniu

- "Mało jedzenia, nie przewidziano tu bufetu." - przyznał młodzieniec xD

chcę tu spać, nie polować mruknęłam zwijając się w kłębek. chyba już przyzwyczaiłam się do ludzkiego towarzysza. skąd znasz wilczą mowę? mieszkasz tu?

- "Mieszkam owszem, a znam od tak - chyba od narodzenia." - powiedział spokojnie i dłoń przesunął po futrze na grzbiecie wilczycy

zareagowałam od razu - ugryzłam go w dłoń. z głębi mnie wydobył sie głuchy warkot...

Ten nawet nie zacisnął zębów, spokojnie patrzył się na wilczyce, nie szarpiąc ręką, nie mówiąc nic...

gdy rozluźniłam uchwyt, podniosłam się, oddaliłam kawałek i znów położyłam na ziemi...

Na jego dłoni nie było nawet wgnieceń po zębach...