Ceremonia przyjęcia Atlanty

Wkraczam na płaskowyż, po czym zasiadam na podwyższeniu i wyję, wzywając Atlantę.

Post został pochwalony 0 razy

Lekkim truchtem przybyła pod Skałę. Strzeliła oczami na boki by rozeznać się w okolicy. Potem dopiero zadarła nieco pysk by spoglądać swobodnie na Shinena.

Post został pochwalony 0 razy

- Wachlarzu Wrzasku! Atlanto! Zostałaś tu wezwana, ponieważ zadecydowałaś o staniu się częścią Watahy Księżyca. Zostałaś też uznana godną pełnienia w niej funkcji Przywódcy Wojowników. Czy w dalszym ciągu podtrzymujesz swą decyzję?

Post został pochwalony 0 razy

- Tak, podtrzymuję. - odparła krótko. Uszy skierowała do przodu, acz nieznacznie.

Post został pochwalony 0 razy

- Czy przysięgasz dochować wierności swej watasze, udzielać jej pomocy na miarę swych możliwości i nigdy nie sprzymierzyć się z tymi, których uzna za wrogów?

Post został pochwalony 0 razy

- Przysięgam. - jej głos był pewny, bez nuty zwątpienia.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Wachlarz Wrzasku dnia Nie 20:01, 10 Maj 2009, w całości zmieniany 1 raz

- Czy, jako Przywódczyni Wojowników watahy, przysięgasz stać na straży jej siły i bezpieczeństwa, prowadzić ją w bój w czasie wojny i stać na straży nienaruszalności jej terytorium?

Post został pochwalony 0 razy

- Przysięgam. - odparła. Wręcz fizycznie czuła jak te wszystkie przysięgi oplatają ją, odciskając swe piętno na jej umyśle. Nigdy nie dane było jej złamać przysięgi, bynajmniej nie z powodu świadomie obranej ścieżki.

Post został pochwalony 0 razy

- A więc niech się stanie.

Staję przy poznaczonym rzędami runów kamieniu na środku podwyższenia, po czym gryzę się w łapę i upuszczam nań kroplę krwi. Runy rozjarzają się złotym blaskiem.

- O, Zmienna Pani, Srebrzystowłosa Bogini, Niebiańska Tancerko, Selene o wielu imionach! Ty, która słuchasz westchnień zakochanych i zrozpaczonych, tańczących i konających, wysłuchaj mego głosu i racz spojrzeć łaskawym okiem na tę, która stanie się córką twej wiecznej światłości! Dozwól jej, by przeniknęła zasłonę twej tajemnicy i natchnij ją do nowego życia - w twojej ziemskiej rodzinie!

W miarę, jak mówię te słowa, kamień rozjarza się coraz mocniej, aż wreszcie z ostatnim słowem wybucha świetlistą, ulotną niczym płynne światło łuną.

- Zbliż się, Atlanto z zaginionego lądu, Wachlarzu Wrzasku twoich konających wrogów.

Post został pochwalony 0 razy

Posłusznie przybliżyła się nie zwracając nawet uwagi na to omylnie użył jej tytułu, nazwy jej profesji. Zbyt swe myśli koncentrowała na samym wydarzeniu.

Post został pochwalony 0 razy

Zbliżasz się do jednej z tajemniczych strug światła. Gdy muska twoje futro, czujesz ciepły dotyk...

I wówczas staje się coś dziwnego. Z nieba spada srebrzysty promień blasku, wydający się pochodzić z samego księżyca, którego pełne oblicze spogląda na nas z góry...

Podobnie, jak dziwna, lecz nieziemsko piękna ludzka dziewczyna, która stoi, okryta jedynie jasnozłotymi, długimi włosami, na kamieniu ofiary. Jej granatowe niczym nocne niebo oczy spoglądają wprost na ciebie - i zdaje ci się, że wprost na twoje serce.

Istota zstępuje z kamienia, krocząc w powietrzu niczym po ziemi. Następnie staje przed tobą i klęka, obejmując cię w ciepłym uścisku. Jej cichego głosu nie słyszysz - on odbija się na całej twej duszy wielokrotnym echem, gdy szepcze ci do ucha, w słowach mocy zawierając to, co miałaś usłyszeć. Potem odchyla się lekko i dotyka dłonią twego czoła, po raz ostatni dając ci swe błogosławieństwo.

A potem... budzisz się na lekko ciepłej ziemi. Nigdzie nie ma ani śladu, że to co widziałaś, było prawdą.

Poza moim spojrzeniem.

- To co ujrzałaś i usłyszałaś, należy wyłącznie do ciebie. - Stwierdzam uroczyście. - Atlanto... Witaj w domu.

Kiedy zbierasz się na łapy, wciąż czujesz lekkie ciepło gdzieś na piersi. Spoglądając w dół, widzisz pomiędzy włosami swej sierści srebrzysty znak: sierp księżyca w po ostatniej kwadrze, otaczający znak przypominający kształt gór.

Post został pochwalony 0 razy

Wadera wstała, potrząsnęła delikatnie łbem by otrzeźwieć. Swego życia nie nazwałaby nudnym, lecz to wydarzenie zdecydowanie się wyróżniało, zajęło jedno z uprzywilejowanych miejsc na jej sercu.
- Dziękuję.. - przywołała na pysk lekki uśmiech. Jakże miłe to były dlań słowa, pierwszy raz d tylu lat miała dom.. Dom wybrany przez nią samą.

Post został pochwalony 0 razy

- Wybierz sobie miejsce na siedzibę w Obozie. - Uśmiecham się. - W twoim sanktuarium nie będzie cię mógł tknąć, ani nawet zobaczyć nikt, komu na to nie zezwolisz.

Wskazuję na twoje znamię.

- Ten symbol da ci zaś wolność od wszelkich magicznych wpływów. Nikt nie będzie ci dyktował, co masz myśleć, ani nikt z twych myśli nie wyłowi sekretów, które skrywasz. Poza tobą samą. Zaś jako Przywódczyni Wojowników, otrzymasz szczególny dar. Gdy pomyślisz o jednym ze swych Księżycowych Braci, będziesz w stanie poczuć, co on obecnie czuje, usłyszeć, co on słyszy i zobaczyć, co on widzi.

Skłaniam przed tobą łeb, po czym schodzę z podwyższenia i znikam ci z oczu.

Post został pochwalony 0 razy

I ona łab przed nim skłoniła. Nim sama umknęła, na poszukiwanie swego nowego sanktuarium.

Post został pochwalony 0 razy