Przedmieścia

Wciąż jest tu dużo zieleni choć zaczynają się pierwsze domy. Bardzo łatwo jest tu być zauważonym, ponieważ mało tu zarośli do ukrycia się, a po ulicy błąkają się bezpańskie, półdzikie psy.

---

Cera biegła za tropem, który tak ją fascynował. Pierwszy raz miała szansę zobaczyć ludzi z bliska. Po pewnym czasie powietrze nabrało ciężkiego odoru, wilczyca stała się nieco nerwowa, ale nie dawała za wygraną. Biegła dalej, coraz ostrożniejsza, wypatrując pierwszych znaków obecności ludzi. W oddali zobaczyła dziwne, nagie ścieżki, a potem twarde i ciemnoszare, cuchnące odorem spalin. Wadera przyśpieszyła widocznie nie bardzo zdając sobie sprawy jakie to niebezpieczne bycie zauważonym przez ludzi. Fala podekscytowania oblała ją, gdy podeszła do jednej z szarych ścieżek i obwąchała ją. Była nagrzana słońcem, ale wilczyca wyczuła świeży zapach spalin. Szła obok w każdej chwili gotowa uciec. Przystanęła, widząc w oddali pierwszy dom. Nigdy nie widziała czegoś takiego. Zawahała się. Obejrzała się do tyłu, ale przeszła tak długą drogę, że nie zamierzała zawracać. Zaczęła iść naprzód, lekko jeżąc sierść...

Post został pochwalony 0 razy

Wadera zauważyła wilczycę i dogoniła ją biegnąc lekkim truchtem.
-Witaj.
Powiedziała.
-Może chodźmy stąd...
Dodała zaraz Quierida trochę bojąc się owego miejsca..

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Quierida dnia Pon 22:55, 16 Cze 2008, w całości zmieniany 1 raz

Wyłoniła się zza jakiegoś domu. Westchnęła z ulgą, widząc cel swej wędrówki.
- Nareszcie... Nareszcie. - wydusiła jedynie.

Słyszysz cichy szelest w krzakach przy zrujnowanym, opuszczonym domu. Węch nie mówi ci wiele - czujesz z nich dziwną mieszankę zapachów... igliwia, mięty, szałwii, rumianku, podbiału. I... wilka?

Post został pochwalony 0 razy

Zapach ziół zawirował w jej nozdrzach. Jakim cudem w ludzkim siedlisku tak wyraźnie je odczuwała?

Nagle, twych uszu dobiega dziwny głos. Wesoły, a jednak poważny, stroskany, ale jednak pewny.

- To miejsce nie jest najwłaściwszym dla ciebie, Wilczyco.

Spomiędzy krzaków wyłania się wilk o srebrzystej sierści i błękitnych oczach. Uśmiecha się, ale oczy wyrażają zmartwienie. Ma on na szyi małą, płócienną sakiewkę zawieszoną na rzemyku i to właśnie z niej wydaje się płynąć zapach ziół.

- Co tu robisz?

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Shinen dnia Nie 13:22, 03 Maj 2009, w całości zmieniany 1 raz

- Może i nie jest, ale z pewnością bardzo intrygujące. Jakoś znudził mi się zatłoczony wodospad. - przyglądała się wilkowi. Na litość boską... Kojarzyła go, ale nie mogła sobie przypomnieć imienia. Skleroza?

- No wiesz co, moja dawna mistrzyni... - Słyszysz mój śmiech w swojej głowie, choć nie otwieram pyska. - Myślałem, że dałem ci dość powodów, byś mnie pamiętała.

Post został pochwalony 0 razy

- Eee? Calderon? - strzelała, choć zdawało jej się, że Calderon wyglądał trochę inaczej. A może... Sh... Szminen? Nie, jak to mu było? - Shinen! - odgadła wreszcie.

Krzywię się lekko.

- Dawno cię tu nie było. Od czasów kataklizmu.

Post został pochwalony 0 razy

- Dawne dzieje. Czy warto je rozdrapywać? Ważne, że znów jestem na swojej ścieżce. Tylko brakuje mi moich dzieci, rozeszły się wszystkie po świecie. - westchnęła.

- Nie warto. - Stwierdzam krótko, z uśmiechem. - Ha, dobrze mieć cię z powrotem. Zamierzasz znów wstąpić do Wiatru?

Post został pochwalony 0 razy

- Ja wciąż tkwię w Wietrze i chyba nigdy już nie opuszczę tej Watahy. Jestem z nią związana grubym łańcuchem. - odpowiedziała, spoglądając w niebo.

- Od czasu, gdy opuściłaś te ziemie, sporo się zmieniło. - Stwierdzam, z ponurą miną. Wszystkie watahy się posypały i były tworzone od nowa. Ogień do teraz się nie odrodził... Z Nocy zrobiła się taka banda świrów, wykolejeńców i demonicznych pomiotów, że proszę siadać... A Luna, jak to Luna, jak zwykle wszystko ma w głębokim poważaniu. Niby tam kogoś szkoli... ale tak naprawdę ledwo co tu bywa. Tylko że nie zmienia to faktu, iż formalnie rzecz biorąc, stary Wiatr się rozpadł. A w nowym nie jesteś zaprzysiężona.

Śmieję się krótko.

- A co najgorsze... - Dodaję, lekkim tonem. - ...mnie się dostała robota po Avie i Agrechu.

Post został pochwalony 0 razy

Westchnęła.
- Przerażają mnie te pustki, gdy tu szłam, nie napotkałam prawie nikogo. Gdzie wszyscy się podziewają? Liczę, że niedługo i ich zdrowy rozsądek przyprowadzi na ziemie Wolfeslive. I watahy znowu będą pełne. - mówiła.