Pradawne Ruiny

Rozległe szczątki budowli pradawnej cywilizacji rozrzucone są po całej pustyni. Wejścia do podziemnych pomieszczeń już lata temu zostały zawalone, przez trzęsienia ziemi lub poprzez próby ludzi wykopania co cenniejszych rzeczy. Teraz, są to tylko stare kawały skał, wystające z piasku kolumny oraz zawalone wejścia do katakumb.

Szary Kieł siedział spokojnie na jednej z kolumn które przetrwały próbe czasu. Wiatr leniwie przeczesuje jego futro, gdy ten spogląda na wschód, oczekując pojawienia się Heliosa...

Flegmatycznym krokiem przypałętała się w owe miejsce. Chciwym spojrzeniem przenikliwych oczu ogarnęła otoczenie. Dopiero po dłuższej chwili dostrzegła sylwetkę nieznanego jej dotychczas szarego wilka. Ruszyła w jego kierunku, pozwalając chłodnemu zefirowi taszczyć jej grzywę.

Czarna jak smoła wadera o matowej sierści pojawiła się, ni stąd, ni z owąd. Weszła na jedną z zawalonych kolumn, uważnym, choć pustym spojrzeniem szkarłatnego oka lustrując wszystko wokół.

Impulsywnie odwróciła się, a jej lodowatym ślepiom ukazała się krucza wadera. Zdawało jej się, że widziała ją już kiedyś, aczkolwiek nie była w stu procentach przekonana.

Jakby nie dostrzegała towarzystwa. Siedziała, głęboko zadumana, zapewne myśląc nad przeszłością tego miejsca, gdyż wpatrywała się w owe ruiny. Wiatr delikatnie muskał jej matową sierść.

Mój wzrok spowił dwie nieznane wilczyce, jedną znałem lecz druga... Rogi niczym u demonów, dziwna sierść i dosyć nieprzyjemny wygląd, tak znam takie osoby, pozerzy, nic nie umiejący zrobić konkretnego... Jednak pozory mylą, chyba będe musiał się bliżej przyjrzeć tej nieznajomej...

Poczuła na sobie zniesmaczone spojrzenie wilka, na jej pysku pojawił się specyficzny uśmiech.
- Po samym wyglądzie wiele nie wyczytasz. - rozcięła ciszę niczym świeżo naostrzonym nożem odrzucając mlecznobiałą grzywkę na bok.

- "A cóż Ty, wyczytasz po moim?" - zapytał wprost, duży, szary wilk o żółtych oczach, długim puszystym ogonie, którego sierść na gardle i brzuchu przybiera śnieżnobiały kolor...

Dołączył: 07 Mar 2008 Posty: 375 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

- Bracie... - rozległ się cichy, jadowity syk. Obok Szarego ni stąd ni z owąd stała duża, wychudła wilczyca, miała krótkie, smoliście czarne futro, długie łapy i łeb, którego część przysłaniała czarna, wystrzępiona grzywa. Jedno widoczne oko było czerwone jak krew, a pod nim widniały podłużne, długie blizny. Szczerzyła trójkątne kły w drwiącym, jadowitym uśmiechu. - Szósty...

Post został pochwalony 0 razy

Spojrzałem na wilczyce kątem oka troche zdziwiony - "Tak Siódma?" - spytałem spokojnie

Dołączył: 07 Mar 2008 Posty: 375 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

- sytuacja.... się skomplikowała - burknęła cicho nadal się uśmiechając. Usiadła.

Post został pochwalony 0 razy

- "Co przez to rozumiesz?" - zapytałem wprost

Dołączył: 07 Mar 2008 Posty: 375 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

oko zalśniło niezwykłym blaskiem
- przejdźmy... się - wycedziła, wstała i powłóczystym krokiem ruszyła ku górom i lasu

Post został pochwalony 0 razy

Wzruszyłem barkami po czym wstałem i ruszyłem obok CzŚ...

- Nie, jak powiedziałam - po wyglądzie nie da się nic wyczytać. Jeśli już to po zachowaniu.- powiedziała szybko za oddalającym się wilkiem, poczym przeniosła wzrok na ruiny.